Tjihapit.

Bandoeng.

20-7-1943 --- 13-11-1944.

6-8-1943.

Weer veel te vertellen. We zitten nu op Rijpwijk 84, Tjihapitkamp, Bandoeng. In een piep-klein, maar gezellig huisje. Nu zal ik het verhaal vanaf het begin vertellen.

pag-55 Op 12 Juli werden er opeens 5 doktoren opgepikt. Toen schrokken we. Op 14 Juli kreeg pappie een lijst om in te vullen: alles wat hij aan medicijnen en instrumenten had. Hiervan was het één en ander van andere doktoren geleend. 's Middags kwam juffrouw Wessels opeens en ze vertelde, dat dr. Kampman tegelijk met dat biljet zijn oproep gekregen had. We hadden het wel zien aankomen, maar we schrokken toch. 's Middags ging ik naar de P.J.C., maar weer een grote teleurstelling: Alle kerkdiensten, protestantse clubs en catechisaties werden verboden. Er mochten alleen nog kerkdiensten in het maleis gehouden worden. Teleurgesteld gingen we weer naar huis. Wat ik verwacht had, was intussen gekomen: Pappie’s oproep. De volgende morgen moest hij om 12 uur Nippontijd met koffer en bultzak in het Palace hotel komen. Daar had je de poppen aan het dansen! De volgende morgen vertrok hij met twee koffers en twee bultzakken (om er anderen ook van te geven).

Roelie, Heleen en ik gingen mee. Onderweg moesten we nog eens stoppen voor een snert Indische wachtpost, waarvoor we net allemaal de andere kant op keken. Mij heeft hij vroeger al eens een steen nagegooid, omdat ik niet diep genoeg boog.

We kwamen aan bij het Palace-hotel. Pappie ging als laatste naar binnen met een vrolijk gezicht. Zo leek het tenminste. We hebben nog even gewacht. Roelie en Heleen gingen daarna naar huis, maar ik bleef nog even. Er kwamen weer doktoren naar buiten: Dr. Wisse, Stibbe, Overman, Maier, van der Linde, Fast, de Roemer, maar geen pappie.Toen ben ik ook naar huis gegaan. Daar gingen we meteen aan het pakken. Er waren net luchtbeschermingsoefeningen aan de gang en dat was nogal lastig.

Zaterdag, 17 Juli, kwam ook onze oproep. We moesten notabene op Maandag om 4 uur Nippontijd in het kamp zijn. Gelukkig hadden we een kamer gekregen naast het huis van tante Emy, maar die mochten we niet eens bekijken. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat waren we aan het pakken. Tot overmaat van ramp werd Heleen ziek. Dr. Linn constateerde: Blindedarm ontsteking! De volgende morgen werd ze door dr. Sie geopereerd. Alles ging goed. En wij maar aan het pakken! We hadden een lijst gemaakt: Spullen meenemen, verkopen, op Pasteurweg 24 zetten en aan andere mensen geven. Maandag kregen we per gratie één dag erbij.

In de avond was er bij de Marzynski’s een hele Jappenscène vanwege onvoldoende verduistering. Maandagmiddag zijn er al twee grobaks weggegaan en in het kamp door tante Emy opgevangen. Dinsdagmorgen is het heel druk geweest. Veel mensen gaven pakjes mee. Ik verkocht vier kippen voor drie gulden. De Australors en de krielkippetjes gingen naar de moeder van Honny Krijgsman. De aquaria gingen naar meneer Pasanea, die er goed voor zal zorgen.

8-8-1943 (even een terugblik).

Dinsdagmorgen (20 Juli) gingen we met twee karren naar het kamp. Bij de eerste wacht hoefden we niet te stoppen. Bij het kantoor juist erg lang. Wat bleek nu? We moesten helemaal niet naar Houtmanstraat 9, waar we ons zo op verheugd hadden, want dan zaten we vlak bij tante Emy. We kregen één grote kamer en een goedankje op Tjihapit 34. “Meneer Boenjamin had het zelf voor ons uitgezocht”. De kamer viel erg mee en de dames, die er woonden, waren best geschikt. Onze barang werd gelukkig niet al te goed nagekeken. Daarna was er nog een vervelende scène over mijn kiektoestelletje, dat ook in beslag genomen werd. Mam had het niet goed genoeg verstopt, maar laat ik haar geen verwijten maken . Het was toch al zo druk voor haar. Verder werden er nog 2 padvindersmessen en onze ploertendoder ingepikt. Tante Emy en mevrouw van der Does hielpen heerlijk met de barang. Daarna ging ik weer terug voor een volgende lading. Mam ging intussen nog eens voor het laatst naar Heleen in het ziekenhuis. Eindelijk waren we om 6 uur in de middag over. Roos en Endjoem mochten tot de poort mee. Eindelijk op ons adres aangekomen, waren daar veel mensen. Aan velen konden we wat van buiten geven. Dat was wel leuk. Maar ik zeeg bekaf neer en kon geen pap meer zeggen. Na een versterkend kopje koffie van één der dames kon ik weer verder. Wouter werd door een ieder bekeken en bewonderd. Het is toch zo’n schatje. 's Avonds lagen we om 8 uur of misschien wel eerder al in bed en sliepen als ossen. Tante Emy bood aan Friso en Paul bij haar te laten logeren, zolang wij nog in de rommel zaten. Dat vonden we fijn.

21-7-1943.

Rommel, rommel, rommel! Met man en macht hebben we de kamer zo’n beetje gemeubileerd. Ik moest het servies uitpakken, Roelie onze kleren en mam de hare en die van Wouter. Bij het huis was een hele grote tuin met hoog opschietend gras en verscheidene vruchtbomen. De Marygolds bloeiden er prachtig. Er was ook een granaatappelboompje, een put, een nogal goede schuilkelder, vier oude auto’s en een brandgang, waardoor je naar buiten kon. Streng verboden, natuurlijk. Onder één van die auto’s vond Friso een half verroeste windbuks, maar die hebben we er maar stil onder laten liggen.

22-7-1943.

Groot nieuws: Soerabaia is gebombardeerd! Het staat zelfs ook in de Tjahaja. Die morgen mochten er geen kranten het kamp in. Toevallig ontving mevrouw Loke, die hier woont er toch één. Er stond in, dat 2 of 3 bommenwerpers wat bommen hadden gegooid. Andere mensen zeggen al: 200 of 300, dus het zullen er wel 20 of 30 zijn. Voor luchtalarm hoeven we hier in het kamp gelukkig niet te stoppen. Officieel na tuurlijk wel maar niemand doet het.

23-7-1943.

Weer nieuwe geruchten: Alle Blanda-Indo’s, die een 1 of een 2 op hun pendaftaran hebben, komen over een paar dagen ook binnen. Alle eetkamers moeten ook ontruimd worden. Mam is toen meteen naar het dameskantoor gehold en heeft de eetkamer op de Houtmanstraat ge-vraagd, bij tante Emy. Het zou geregeld worden, zeiden ze. Op 24 Juli zou het doorgaan. Allemaal weer aan het inpakken.

25-7-1943.

Alles was ingepakt. De verhuizers waren er al en toen kwam het bericht, dat Boenjamin er geen toestemming voor gaf. We waren woedend. En wat bleek? De N.S.B.-dames van dat huis hadden geprotesteerd!

26-7-1943.

In uitpakken hadden we niet veel zin. Het dameskantoor zou nog wat anders voor ons zoeken. We wachten dus nog af.

27-7-1943.

Mevrouw Burgers, een gezellige dikke dame met twee bruine tekkels kwam naar ons toe en stelde iets leuks voor. Haar zuster woonde met een andere dame, mevrouw Schotte, in een klein huisje op de Rijpwijk. Omdat ze er anders mensen bij kreeg, vroeg ze, of wij er in wilden, in ruil voor onze goedang. Dat leek ons heel geschikt. We zouden het hele huisje krijgen, behalve de voorkamer. Dan hadden we twee behoorlijke kamers (4 bij 5 m), een piep goedankje, keukentje, badkamer en w.c., een put en een tuin met pisangbomen. Na met tante Emy overlegd te hebben, besloten we het te doen en gingen naar het kantoor. Het lukte! En de volgende dag konden we een verhuiswagen krijgen.

pag-57-2

Creatie datum: 06/02/2017 11:51
Categorie: - Bosman, Anneke
Pagina gelezen 7810 keren

Reacties op dit artikel

Er heeft nog niemand gereageerd.

Nieuws van den dag uit het voormalig Nederlandsch-Indië

Voor meer informatie over nieuws uit de kranten van Nederlands-Indië

La vie est un pélerinage