INDOPEDIA
|
De Indische Encyclopedie
|
19859430 Bezoekers
19 Bezoekers online
Alle jongens van 13 – 16 jaar hebben gistermiddag een oproep gehad om vandaag met bult-zak en koffertje bij de poort te komen. Weer vele moeders in angst en zorg. Louk Woortman moet ook weg en Martin ook, maar Guus Giese Koch nog niet.
Het was vanochtend een droeve stoet, die er heen ging. De meesten hielden zich heel goed, maar vele moeders en zussen huilden. Van de gaarkeuken kwam er nog brood met pinda-kaas. Eén jongen na m ook zijn gitaar mee op zijn rug. Er kwamen politieagenten en mannen van het kantoor en ook een paar Jappen.
De poort ging open en daar stond een grote, groene bus met gesloten raampjes. Er werden namen afgeroepen. Het stond daar stikvol met vrouwen en meisjes, de age nten hadden er hun handen aan vol. Toen de eerste 30 à 40 jongens instapten, wuifden alle handen. Je zag een heleboel handen en het “Dàààààààg” rolde over 't pleintje.
Bij het wegrijden van de bus nog een keer. De eerste auto ging, de tweede, de derde, de vierde..... hierin kwamen Louk en Martin, daarna de vijfde en de zesde. Niemand bleef over van de ongeveer 200 jongens. Bij het vertrek van de allerlaatste bus zetten alle vrouwen in: “Van je hela, hola, houd er de moed maar in!” Het klonk heel fijn!
Maar ach, er waren zulke kleine jongens bij!
Een poosje later kwamen de vrachtauto’s voor de bagage. We lachten ons naar. Te lkens als er een auto binnenkwam, werd de man, die er in zat, haast bedolven onder de lawine van bultzakken en koffers. Iedereen hielp mee.Als je iemand zag, die je niet aardig vond, liet je “per ongeluk” een bultzak op zijn hoofd vallen. Er waren geen auto’s genoeg, maar 's mid-dags is de rest opgehaald. Een poosje later kwam het bericht, dat alle jongens veilig in Tjimahi waren aangekomen en dat velen door hun vaders opgewacht werden. Zoals wij hier een vrouwendorp hebben, bestaat daar een mannendorp, met een zwembad zelfs. Het klinkt heel mooi.
Nieuws: Italië is echt gecapituleerd! Het stond zelfs in de Tjahaja.
Mijn verjaardag, maar zonder pappie. O God, laat het het volgend jaar beter zijn. Eerst wilde ik het helemaal niet vieren, maar hoe langer, hoe meer mensen kwamen het te weten. Op het laatst kwam er een heleboel bezoek en veel pakjes. Ik zal ze niet allemaal opnoemen, maar van pappie een prachtige pyama, van mam een mooie broek en een onderjurk, van mevrouw Schotte een hartjes broche, waarin ik een kiekje van pappie met Paultje heb gedaan. Van Woutertje een lekker zeepje, van Roelie een zakdoek met een A, van oom Ies een bamboe vaasje, dat je aan de muur kunt hangen en van Wieneke een leuke ceintuur van filmband. Erg veel voor deze tijd!
We hebben nieuwe buren gekregen: Mevrouw Groenewegen met twee kleinzoontjes,
die gelukkig meevallen. Peter en Teun. Hun moeder zit in het O.A.B. Naast ons hebben mevrouw de Ridder en mevrouw Switser een clubje opgericht om Sinterklaascadeautjes te maken voor de kinderen van de Rijpwijk. Er worden ook al Sinterklaasliedjes ingestudeerd. Hoe lang zullen we hier nog moeten blijven?
Het is Zondagavond. Ik zit te schrijven, Roelie en Heleen lezen, de jongetjes slapen, mam is aan het handwerken en wat zou u doen, pappie? Mam werkt aan een grote zakdoek voor u. Al onze handtekeningen staan er op, zelfs van Woutertje, de poes en Akka. Mevrouw Schotte en mevrouw de Weger hebben er ook hun naam op gezet.
Eerst dachten we stellig, dat u in Tjimahi zat, maar nu weten we het niet meer. Er zijn na-melijk transporten geweest
van mannen boven de 45 jaar en u bent net 45.
Verder wordt er rondgefluisterd, dat er in Europa een wapenstilstand is gesloten. Zou dat het begin van het eind zijn? O God, geef ons vrede! Dan komt pappie ook weer thuis. Hoe groot zou Woutertje dan zijn? Hij groeit nu zo vlug. Hij kan zo leuk kraaien, lachen, schateren en lief zijn. Zijn haartjes worden al wat langer. Dagelijks is hij ons tweede zonnetje. Huilen doet hij gelukkig niet veel. Zijn armen en benen zijn heerlijk bruin. Vaak wensen we, dat pappie hier even zou kunnen komen kijken.
Weer Zondagavond. Buiten giet het pijpestelen. Vandaag is Woutertje een half jaar oud. Zijn ruggetje is prachtig recht, als je hem optrekt. Zijn hoofdje gaat dan ook goed mee. Hij vindt het fijn om te zitten, dan kijkt hij met grote ogen rond. Alles wat in zijn bereik ligt, pakt hij en stopt het in zijn mond. Ook het rijden in zijn wagen vindt hij prachtig. Hij heeft het ook al een paar keer gelapt zich helemaal om te draaien. Een grote wieg dient nu voor box. Daar kan hij naar hartelust in heen en weer rollen. Mam schrijft nu in zijn babyboek en in haar ei-gen dagboek. Ze vertelde zonet: “Het is nu precies tien jaar geleden, dat Roelie onder een fiets kwam. Juffrouw Bokma (mijn schooljuf) bracht haar thuis.”
Van alle geruchten over vrede bleek niets waar te zijn. De zakdoek voor pappie met al onze handtekeningen is klaar. Hij is heel leuk geworden. Wouter weegt nu 6 kg.
Dat is er ook op geborduurd. Maar we hebben nog geen gelegenheid gehad om hem aan iemand mee te geven. Misschien kan Mickey van der Klei hem meenemen.
De tijd holt voorbij. We worden ouder en ook Woutertje is merkbaar veel gegroeid sinds pappie is weggegaan. Hij kan nu al zitten, maar zelf opkomen nog niet. Hij kan zo lief en leuk zijn. Wat mist pappie toch veel! Wanneer zouden we hem weer terugzien en hoe? Zou Wouter dan al lopen? Kom, laat ik mijn donkere bril afzetten en de zonzijde opzoeken. Een paar weken geleden mochten alle vrouwen een briefkaart schrijven aan hun man.
Mam heeft geschreven over Wouter, dat hij tegen pokken ingeënt was en hoeveel hij woog. We hebben er al onze namen op gezet. Het mochten maar 25 woorden zijn, namen inbegrepen. We hadden nog één woord te kort en toen hebben we tante Emy er ook haar naam onder laten zetten. Alles moest natuurlijk in blokletters (handtekeningen natuurlijk niet). Wat zal pappie er blij mee zijn! De zakdoek met onze namen is meegegeven aan Mickey van der Klei, die ongeveer een week geleden met een stel andere grote jongens is opgepikt en hoogst waarschijnlijk naar Tjimahi is ge bracht. Mevrouw Schotte heeft op haar kaart geschreven, dat ze bij ons in dit huis was. Haar naam staat ook op de zakdoek. Zouden pappie en meneer Schotte elkander kunnen vinden? Gisteren konden we pappie per geheime bode een heel klein briefje sturen. Ssst! Verder zeg ik niks!
Het is ook alweer Sinterklaas geweest. Hij kwam op 5 December met Zwarte Piet hier op het pleintje gereden op een velocar! Alle kinderen zongen liedjes en kregen een cadeautje. Er waren hele leuke dingen bij. Zelfgemaakte poppen, legpuzzels, karretjes, naaimandjes en nog veel meer. Het was jammer genoeg geen echt leuke Sint en maar een saaie Piet. Toch schreeuwden sommige kinderen van angst. Friso kreeg een leuk golfballetje, Paul een autotje en Wouter een prachtig wollen bal. Hij keek ernaar met grote ogen. 's Ochtends had hij in zijn”schoentje” een bijtring gekregen en een leuke band met kleine bandjes eraan om speel-goed aan te hangen.
Mam maakte voor ons allemaal borstplaat in puddingvormpjes. Paul kreeg een kleine roe, die ik gemaakt had. 's Avonds kwam Zwarte Piet twee keer. De eerst gaf ons een zak vol lekkers. De tweede kwam binnen met een roe en een zak. Hij riep Friso en Paul bij zich en hield een korte rede voor hen, die er op neerkwam, dat ze altijd lief moesten zijn en helpen. “Ja, Zwarte Piet”, knikten ze zoet. Toen opende Piet zijn zak en gaf ons allen een reep chocola. We zongen nog een liedje en toen verdween Piet (Het was Greet Donselaar). Iets later hoorden we “Plof!” in de andere kamer.
Daar lag een groot pak! Voor ons allemaal zat er wat in. Mam een kleedje, Roelie een heel leuk broche, ik een ceintuur, Heleen, Friso en Paul lekkers. We zijn er nog niet achter van wie die verrassing is. Van tante Emy kregen we zelfgemaakte pepernoten.
Mmmmm!.
Vanaf 1 December zijn we bij de Mangga gaarkeuken, omdat Saninten hersteld moet worden. Het bevalt er ons best. Binnenkort krijgen we echte kippensoep. Vandaag hadden we bruine bonensoep en djeroek Malang1. Gisteren visragout, erg lekker.
Van 1 tot 10 December hebben we ons geld moeten storten op de Japanse Bank. Per gezin mocht je twintig gulden houden. Omdat ik al 17 ben, mocht ik ook een bankrekening openen en 20 gulden houden. Die bankrekening hebben we niet geopend, maar de 20 gulden wel ge-houden. Iedereen is nu dus “arm”!
Ik had ook een kampzweer, die maar niet dicht wilde gaan. Nu na 14 dagen is hij bijna over, gelukkig maar.
Morgen zijn Wieneke en Quirientje jarig. Dan gaan we bij hen theedrinken. Quirientje is zo leuk. Ze heeft al wat tandjes en kan al lopen. Morgen wordt ze één jaar. Te genover hun huis, buiten het bilik, is een poosje geleden een schijnwerper opgesteld. Eén avond heeft hij geschenen. De jongens waren er opgewonden van! Het is te begrijpen, want zoiets hadden ze al zolang niet gezien.
------------------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------------------------
Vandaag is het tweede Kerstdag. Gisteravond hebben we het alleen met elkaar gevierd. Vanavond komen tante Emy, me-vrouw Schotte, mevrouw de Weeger en mevrouw Vink ook bij ons. Van mevrouw Vink kregen we gisteren een groot pak voor onder de kerstboom. Er zat voor ons allemaal iets in. Roelie en Heleen hadden ook leuke dingen gemaakt. Mam was zo blij
met de zakdoek. Ze kreeg tranen in haar ogen, toen ze pappie ’s naam zag, die ik van een handtekening op een briefkaart had nagemaakt. Woutertje’s naam staat in het midden en de onze er omheen.
Mam las ons het kerstverhaal voor. De engelen zongen:”Vrede op aarde”. Och, moge die vrede, echte vrede ook gauw op deze aarde komen.
Woensdagmiddag vierde ik Kerstfeest op de C.J.C. (Christelijke Jeugd Club). Er werd ook een gedicht voorgelezen, heel mooi en diep gevoeld. Ik mocht het overschrijven. Het drukt zo goed de gevoelens uit van vele mensen in deze tijd.
Stille Nacht. Na een jaar van strijd en onrust, weinig vreugd en veel verdriet. Na een jaar van vele moeilijkheden, Zware zorg op elk gebied, wordt temidden van emoties het feest van Vrede ingeluid. En met ongesproken woorden Zegt de kerstboom ons: “Rust uit!” Juist dit jaar, nu 't boompje schittert met zijn troosten held’re schijn, zullen o, zovele harten zwaar en droef en somber zijn. Vele honderdduizend ogen kijken peinzend naar de boom. Ieder kaarsje wekt gedachten, ieder lichtje is een droom, blijde droom van blijde toekomst, droeve droom van wat verging. Eén blik op één enkel kaarsje wekt een jaar herinnering. Het verleden gaat herleven. “Weet je nog, verleden jaar maar dan komt de Dankbaarheid. Dan komt Moed, dan komt Vertrouwen, Rust, Berusting, Levenskracht. Lichtjes schijnen dubbel helder. Troostend klinkt het: “Stille Nacht” |
Laat ons ook dankbaar zijn en met moed de toekomst in zien. Dank U, Heer Jezus.
Er heeft nog niemand gereageerd.
Voor meer informatie over nieuws uit de kranten van Nederlands-Indië
La vie est un pélerinage