|
INDOPEDIA
|
|
De Indische Encyclopedie
|
19593929 Bezoekers
24 Bezoekers online
Deze artikelen zijn ook met een RSS reader te lezen. : https://indopedia.nl/data/nl-articles.xml
Tjihapit - Bandung - 4
31-12-1943.
Het is nu 31 December, de laatste dag van het jaar. Dit jaar met zijn grote vreugde en met zijn groot verdriet. Immers wij kregen Woutertje, als een schattig engeltje en toen na twee maanden moest pappie van ons weg.
Het is nu avond. We hebben gegeten en mam gaat ons een paar kerstverhalen voorlezen. Mevrouw Schotte, mevrouw de Weger en mevrouw Vink zijn ook hier. Ik heb vanmiddag oliebollen gebakken, tenminste als je ze zo noemen wilt. Het zijn geen bollen, maar platte koekjes geworden, maar lekker! Onze laatste gedroogde appeltjes gingen erin en ook wat sucade, die we van djeroekschillen hadden gemaakt. Voor het laatst gingen de kaarsjes bij de kerstboom aan. Paultje wilde ze graag zelf aansteken.
Mam gaat nu voorlezen.
Kwart voor 12. Heleen, Friso en Paul zijn op de bank in slaap gevallen. Mam vertelde drie verhalen: “Jimsy’s Kerstfeest”, “Heggehannes”, en één over de geboorte van een kindje in een ingesneeuwde trein.
Ik ben ook wat slaperig, maar de koffie deed me goed. Zo dadelijk zal ook dit jaar 1943 om zijn. Het is ontzettend vlug om gegaan. Aan één kant is dat fijn, omdat we dan hoe langer, hoe dichter bij de vrede komen. Maar andere kant: onze jaren gaan voorbij. We leren wel heel veel, maar het leren op school is er niet bij. Daar hebben we haast geen tijd voor.......Wacht, daar slaat de klok!
Het is nu kwart over 12, een kwartier in het nieuwe jaar. Wat zal het ons brengen? Niemand weet het, maar we vertrouwen op God.
We zongen samen:
Uren, dagen, maanden, jaren
vliegen als een schaduw heen.
Ach, wij vinden waar wij staren
niets bestendigs hier benéén.
Op de weg, die wij betreden
staat geen voetstap, die beklijft.
Al het heden wordt verleden,
schoon 't ons toegerekend blijft.
Gelukkig Nieuwjaar!.
1944
4-1-1944.
De dagen gaan heel gewoon door , alleen aan de kalender merk je, dat er een nieuw jaar begonnen is. Ik word ouder en ik merk duidelijk, dat ik groei, zowel in mijn lichaam als in gedachten. Veel moeilijke dingen begrijp ik nu beter. Ik groei ook in spreken en in denken en in bidden. Gaat dat altijd zo op deze leeftijd? Gaat je denken dan altijd een stuk omhoog?
Maar hoe bestaan er dan bij zovele oudere mensen nog zoveel kleinzielige en domme ge-dachten? Hun denken moet toch veel hoger zijn?
Misschien is het heel menselijk of hebben ze slechte ervaringen gehad. Soms voel ik ook, dat ik er in weg zak. Maar ik hoop niet blijvend onder die invloed of in dat slechte humeur te komen. Vooral hier in het kamp.
13-2-1944.
Het is alweer 13 Februari. Onze tijd vliegt voorbij. Wat hebben wij er aan en wat le ren we ervan? Toch zie ik gelukkig veel goeds, maar ook veel slechte dingen om ons heen. Het zal ons des te sterker maken om er tegen te vechten. Ook moet ik vechten tegen het slechte in mijzelf, dat het zuivere Leven vertroebelt. Help mij, Here Jezus.
Het is nu Zondagavond. Ik moet dadelijk gaan tafeldekken, maar schrijf nog even door. Ik heb de laatste tijd weinig geschreven, vooral over ons lief Woutertje. Daarom zal ik eens in zijn babyboek kijken:
14 December.
Woutertje 7 maanden oud. Hij heeft net iets geweldigs gepresteerd:
hij zit! Zelf kan hij nog niet gaan zitten, maar als we hem helpen, gaat het best. Als je hem nog verder optrekt, gaat hij staan en heeft daar dan ook veel plezier in. En schateren , dat hij kan! Dr. van de Broek d ‘Obrenan, onze dokter hier in het kamp, vindt dat ook zo leuk. 's Middags zijn we bij tante Emy geweest en heeft hij voor het eerst in de Sanssouci gezeten en dat vond hij hééééérlijk! Hij geeft nu ook zoentjes, maar het zijn meer likjes dan zoentjes, maar hij bedoelt het goed. Hij houdt ook erg van suiker en borstplaat. Verder krijgt hij Hoenkwee-pap (een soort pap van Kindermeel)1 en verder nog melk van mam. Als hij 8 maanden is, gaat hij beginnen met nassi- tim2, een rijst-groentesoep.
25 December. Vandaag ging hij voor het eerst zelf zitten in zijn wagen en hij lachte toen zo vrolijk. Tante Emy heeft ons nu de Sanssouci te leen gegeven, wat Wouter heel fijn vindt. Soms valt hij erin in slaap.
1 Februari. Toen hij 8 maanden oud was, ging hij staan in zijn box-wieg. Gisteren deed hij dat in zijn eigen wieg, maar o wee, hij gooide zijn borsteltje eruit, ging staan om het na te kijken, wilde het pakken en dook voorover de wieg uit! Wat een schrik was dat! Friso, die in een teil er vlakbij zat te baden, raapte Wouter op. Hij schreeuwde natuurlijk en Friso trilde op zijn benen en zag bleek van de schrik. Mam troostte Wouter, die toen erg bleek zag, maar hij at, dronk en sliep later weer gewoon. Met de zijkant van zijn hoofdje, waar hij op viel, is het ook in orde. Nu zullen we extra goed moeten oppassen. Hij kruipt nog niet. Al een paar keer heeft mam hem op de pot gezet. Daar we geen kleintje hebben, wordt de grote gebruikt. Dat staat zo grappig! En het heeft succes! Vanaf 15 Januari krijgt hij nassi-tim van de gaarkeuken. De eerste keer dat hij het kreeg, keek hij mam met grote, ronde vraagogen aan, alsof hij wilde zeggen: “Wat is dat nu toch weer?” Maar het gaat er goed in, maar pap vindt hij lekkerder en pisang het allerlekkerst! Hij heeft zijn eerste ziekte ook al gehad. Op 22 Januari werd hij wakker met koorts en rode vlekjes.
------------------------------------------------------------------------------------
- Chinese benaming van katjang idjo, kleine groene erwtjes.
- Zachtgekookte rijst met groentensoep.
------------------------------------------------------------------------------------
Twee dagen zag hij er ziekjes en zielig uit. Mam dacht, dat het zoiets als Rode Hond was. Na twee dagen was hij koortsvrij, maar toen hoestte hij een beetje. De vijfde dag waren de rode vlekjes het ergst, daarna verdwenen ze langzaam. Gisteren ontdekte mam in zijn mond een klein wit puntje links onder. Zou dat zijn eerste tandje zijn? Mis, het punt je is weer verdwenen.
16 Februari.
Nu is ons Woutertje al 9 maanden oud. Hij ziet er heerlijk uit. Al een paar da-gen krijgt hij zijn bad buiten in de zon, wat hij heel fijn vindt. Dokter van de Broek kwam ook eens kijken en vond, dat hij er lief en gezond uitzag. En schateren , dat hij kan, vooral als Friso gekke sprongen maakt. Je moet dan wel meelachen.
Maar aan het eind van de morgen als hij honger en slaap heeft, kan hij flink huilen.
Roelie kan daar niet tegen en haalt hem dan uit zijn box. Als mam het niet goed vindt, gaat hij er weer in en brult dan nog harder.
Ongeveer een week geleden kregen we een box te leen met een matrasje. Wouter ging er meteen in staan en vond het prachtig. Hij begint nu ook al allerlei te begrijpen. Als je vraagt: Waar is de klok? kijkt hij naar de klok. Zo ook met de lamp en de poes. En als mam zegt: “Wouter kindje van pappie”, zoekt hij met zijn ogen even de kamer rond tot hij pappie’s foto gevonden heeft. En als mam dat portret van dichtbij laat zien, lacht hij er zo leuk en lief tegen. Ook met oom Ies is hij goede maatjes.
20-2-1943.
Zondag. Zo dadelijk ga ik naar een doopdienst. Zelfs hier in het kamp is dat moge lijk. Wouter werd gedoopt toen pappie nog bij ons was. Twee maanden oud en nu al negen maanden. We zijn niet meer bij de Mangga-gaarkeuken, maar bij de Oranje-keuken. Het bevalt ons best, want het gaat nu veel vlugger. Alleen ....er is geen mevrouw Schotte, die voor Wouter het bovenste van de melk geeft. Laatst kregen we karnemelk, ook lekker.
|
Pamflet 9-3-2604. Zoëven vlogen over ons heen drie nieuwe toestellen, geschenk van de Japanners op Java. Alle drie gaan ze naar het front om daar te verpletteren. En wij, in-woners van Java? Met eigen kracht zullen wij arbeiden aan de verde-diging van ons vaderland. |
19-3-1944.
Weet je nog, dat we in December geld moesten storten op de Yokohama Specie Bank en we dachten, dat we er nooit iets van terug zouden zien. f 20.- mochten we houden voor bood-schappen bij de toko. Elke maand moesten we opgeven, hoeveel we daarvan gebruikt had-den. Hebben we trouw gedaan en ziet!.....Een paar dagen geleden konden we dat opgegeven bedrag ophalen bij het straathoofd. We stonden stomverbaasd. We hebben toen f 36.- gekregen, allemaal in Japans geld natuurlijk. Het kost hun toch alleen maar wat papier, maar in ieder geval: hebben is hebben!
Op 15 Maart is het bestuur van dit kamp overgegaan van de Indische tot de Japanse lege r-macht. Er werd toen gezegd, dat er veel beter voor ons gezorgd zou worden, maar dat was zeker Japanse beleefdheid. Sindsdien hebben we geen brood meer ge kregen en ook van de toko maar bitter weinig. Gelukkig krijgen we wel meer rijst.
Categorie: - Bosman, Anneke
Pagina gelezen 1494 keren
Er heeft nog niemand gereageerd.
Voor meer informatie over nieuws uit de kranten van Nederlands-Indië
La vie est un pélerinage
© 2004-2017
