|
INDOPEDIA
|
|
De Indische Encyclopedie
|
19753284 Bezoekers
13 Bezoekers online
Deze artikelen zijn ook met een RSS reader te lezen. : https://indopedia.nl/data/nl-articles.xml
Lampersari.
Semarang.
3-6-1945 --- 2-11-1945.
3-6-1945.
Vertrek naar Semarang! Onder leiding van mevrouw de Blot.
Daar werd alle bagage op vrachtauto’s geladen, waarna we 3 uur moesten lopen door gloei-ende straten. Om 4 uur kwamen we in kamp Lampersari aan, een huizenkamp ditmaal. Scherpe contrôle en fouillering. Veel vrouwen geslagen met stok of sabel.
Ik verstopte mijn zilveren rijksdaalder in het gras en dat lukte.
Ons adres is nu: Hoofdmangga 64. Een voorgalerijtje van 2 – 4 m en één derde van de aan-grenzende kamer. We wonen met zijn 22-en in een piepklein huisje!
Tot “troost” kregen we een bordje “hutspot”.
4-6-1945.
Het tweede Solo-transport kwam binnen.
7-6-1945.
Roelie’s verjaardag! We vonden enkele oude bekenden terug: mevrouw Vink en Bep van Wijk. Een droevig bericht: Mevrouw de Weeger was overleden. Wat zielig voor haar kinde-ren in Holland.
De mensen, bij wie nog geld gevonden was, moesten voor straf de hele dag in de brandende zon staan. Gelukkig dat ze het geld, dat mam verstopte in het hoofd van het negerpopje, niet vonden. Verder wordt er als straf voor het smokkelen al enige tijd geen suiker meer uitge-deeld. We krijgen hier kleine beetjes djagoeng, rijst en pap. Woutertje een halve portie rijst en een halve portie nassi-tim.
19-6-1945.
Vandaag moest ik voor het eerst mee gaan “sprieten”, d.w.z. een stuk grond bewerken, dat een drie kwartier lopen van het kamp af ligt. Ik kwam weer bij de patjolploeg. Hard, zwaar werk, met als enig voordeel iets meer eten.
Voor Wouter en mam hebben we een ledikant weten te veroveren. Nu hoeven ze tenminste niet meer op de vochtige grond te liggen. Bij juffrouw de Bruin-Ouboter hielden we een kerkdienst. De toko is voorlopig gesloten. Van kennissen hoorden we, dat tante Hettie Dake en Het in het Halmahera-kamp zitten, het tweede vrouwenkamp van Semarang. Jaap en Maart Dake in Bankong, een groot jongens- en mannenkamp.
25-6-1945.
Er gaan geruchten, dat de Amerikanen bij Soerabaja en Madoera zijn en een ultimatum ge-steld hebben, dat binnen 36 uur beantwoord moet zijn.
De Sprieten hebben twee dagen vrij gekregen. We mochten weer een briefkaart schrijven. Het is 's morgens bar koud. Paul en Wouter hebben bacillaire dysenterie.
In plaats van pap krijgen we tapioca- meel, waarvan we in de keuken met wat kokend water een papje mogen roeren.”Glaspap”. Mevrouw Poulus is kortgeleden aan diphterie gestorven. Arme Siebke!
8-7-1945.
De Sprieten hebben nu twee-en-een halve dag vrij. Voor militaire oefeningen?
Nu tweemaal per dag pap, verder een beetje rijst en watersoep. De toko is gelukkig weer open. We konden uien, lomboks, pisangs, koffie en thee krijgen.
De Asia-pap is afschuwelijk. Af en toe bakken we clandestien (streng verboden) op een vuurtje achter het huis een tapioca-koek. Laatst hebben we van een vogeltje, dat uit zijn nest gevallen was, bouillon getrokken. Op het Sprietenveld wordt er geregeld jacht gemaakt op kikkers en slangen. Laatst ben ik met nog een paar andere mensen geslagen, omdat we wat groente meenamen.
17-7-1945.
Heleen’s verjaardag. Bep van Wijk en mevrouw Vink kwamen feliciteren. We konden mi-niatuur-koekjes met Rode-Kruis-krenten en wat koffie-klop presenteren.
Mevrouw Jansen van Raay en Heintje deden ook mee. Heleen kreeg van Bep een lepel met een omslagje, van mam een zakdoek met een geborduurde H (Roelie en ik kregen er ook één), van mij een bamboelepeltje, van Roelie een bekerhoesje en van Paul een houten vruc h-tenschaaltje. We hadden wat rijst opgespaard en zo goed en zo kwaad als dat kon wat nasi-gorèng1 gemaakt. Mmmm!
De geruchten zijn weer best: Voor Augustus zal heel Indië vrij zijn. Juliana zal in September gekroond worden. Koningin Wilhelmina is weer in het Loo. Er zijn overal in Nederland gro-te gaarkeukens.
22-7-1945.
Er kwamen zeven “vliegende forten” over. Ze bombardeerden om half 2 de haven.
Iedereen moest naar binnen. Alles potdicht! Jan de Mepper liep achter de huizen langs om te controleren. De Sprieten, die toen op het veld waren, vertelden later, dat ze de bommen had-den zien vallen. Verder beweerden sommigen, dat ze op een wachthuisje de woorden “Red-ding nabij.” hadden gezien.
Er is een leuke gewoonte ontstaan: Als de Sprieten thuiskomen van hun werk en het kamp binnenlopen, hoor je van straat tot straat zingen: “De sprieten komen thuis! De sprieten ko-men thuis!” En dat klinkt toch zo leuk!
23-7-1945.
Vannacht weer een bombardement, lichtkogels en mitrailleurvuur.
28-7-1945.
Weer luchtalarm. De spanning stijgt.
4-8-1945.
We kregen 1 ei, 1 pisang en uien. Bij de uitdeling schijnt er veel gestolen te zijn.
Mam heeft geelzucht. Roelie moet nu ook sprieten. Wouter is laatst aan de overkant in een diepe sloot gevallen. Heel vies en met een dikke buil werd hij thuisgebracht.
Hij zit nu weer aan het touw. Heleen heeft influenza.
Af en toe loop ik even bij Joop Bouman aan, een aardige meid. Veel mensen hebben dikke oedeembenen en rode vlekken door het vitaminegebrek. Sommigen zakken onder het lopen telkens door hun knieën. Een rot gezicht!
In ons tuintje groeien nu krokot ( Japans soort postelein), gondola (een raar soort bladgroen-te) en oebi. De soepgroente vullen we verder aan met papaja-bloemetjes en jonge pisangbast en soms knop. Brrr!
Mevrouw Groenewegen maakte een poos terug een mooi kookplaatje voor ons van een uit-geholde baksteen en een spiraaldraadje, dat mam in Tjihapit uit de föhn haalde en verder meesmokkelde. We hebben er veel plezier van. 's Nachts om 4 uur schakelt mam het in met een grote pan water erop en om 6 uur kan het hele huis een lekker kopje “koppie toebroek”1 drinken.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
- gebakken rijst met uien knoflook, eieren, ketjap, trassi, en sambal.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
13-8-1945.
Vandaag trokken de sprieten er weer op uit, alsof er niets aan de hand was. We kregen geen pap, maar djagoeng. Er reed in de stad een meneer langs op een fiets. Hij riep ons wat toe. Ik verstond het niet, maar sommigen zeiden, dat hij riep: “De oorlog is afgelopen!” Het werk werd niet door sirenes verstoord, maar er gebeurde wel iets anders, wat vreemd was. Alle vrouwen, die bij de jongens en mannen , die ook op het land werkten, familie hadden, moch-ten even naar hen toe gaan om hen te spreken. Dat gaf me een blijde consternatie! Moeders spraken hun zoons, broers hun zusjes, enzovoort. En dat alles dank zij de “goedheid” van de Jap natuurlijk.
14-8-1945.
Verjaardag van oma Willie Bosman. Hoe zou ze het maken?
Vandaag hoefde ik niet te sprieten. De anderen kwamen echter met opgewonden verhalen thuis, dat de oorlog afgelopen was, dat er op het hoofdkwartier een belangrijk telegram ont-vangen was en dat de dames van de Poel en Jaarsma zich daar moesten melden. In spanning brachten we de avond door, maar we hoorden niets meer. Mam en ik liepen die nacht een paar uur de fushinban2.
15-8-1945.
Er kwam een Europeaan in een auto’tje het kamp binnenrijden. Het bleek later een Deen te zijn. Er kwam een Jap naar hem toe, die hem wat toebrulde. De Deen zei iets en kreeg meteen een klap in zijn gezicht. Maar de man was ook niet gek en gaf meteen een klap terug. Het was een verrukkelijk gezicht! Hij ging het kantoor binnen en liet de verblufte Jap staan. We waren vreselijk nieuwsgierig, wat er verder zou gaan gebeuren, maar alles bleef rustig. Na een poos werden echter alle Hantijo’s3 bij elkaar geroepen en volgde de grootse medede-ling: “Gistermiddag is er om 4 uur te Genève de Japanse capitulatie getekend!” Algemene blijdschap en dankbaarheid trilde door het hele kamp.
's Middags werden er grote hoeveelheden gele en rode zuurtjes uitgedeeld. Men zei, dat het een geschenk van de Chinezen was. Heel aardig en welkom!
Van het Halmahera-kamp kwamen er wat berichten door. Bep vertelde, dat tante Hettie ge-storven was en ook anderen hoorden doodsberichten. Dat tempert de vreugde wel wat. Men zegt, dat de bezettingstroepen de 18e Augustus komen.
Mam las ons een danklied voor. Ik was doodmoe.
16-8-1945.
We kregen 2 ons suiker per persoon. Dol!
Eén van de Japse hoofdofficieren, bijgenaamd “Sientje”, deed of er niets gebeurd was, bul-derde en sloeg er weer eens lustig op los. En beweerde, dat het allemaal niet ”waar” was. Och, de laatste stuipjes!
De Sprieten hoefden niet meer weg. Nooit zal er meer gezongen worden: “De Sprie ten ko-men thuis!” Toch wel een opluchting, want het was zwaar werk.
- gemalen, ongefilterde koffie. Wordt klaargemaakt in een beker met suiker en heet water.
- ( nachtwacht) (Japans)
- blokhoofden (Japans)
Categorie: Verhalen - Bosman, Anneke
Pagina gelezen 7785 keren
Er heeft nog niemand gereageerd.
Voor meer informatie over nieuws uit de kranten van Nederlands-Indië
La vie est un pélerinage
© 2004-2017
