Tjihapit - Bandung - 11

Op weg naar huis had ik erge honger, maar het eten stond gelukkig al op tafel. Rijst en bamie, heel lekker, maar het deed zo’n pijn op mijn tong. Die is vanaf Donderdag rood en ontstoken, een allernaarst gevoel. Het begon met keelpijn, die ik ook nu nog heb. Veel mensen in het kamp hebben er last van, tante Emy ook. Nu voel ik zo’n beetje, wat pappie gevoeld moet hebben bij zijn spruw. Bah, niks smaakt je en het is erg pijnlijk.

Gistermiddag kwam mevrouw de Weeger terug uit het ziekenhuis. Ze was goed uitgerust, maar was weer drie en een halve kilo afgevallen. Heleen zou op Woensdag naar het ziekenhuis gaan, maar op Dinsdag kregen we het bericht, dat: “De Nipponse autoriteiten geven er geen toestemming toe”. Stel je voor! Paultje is ook onderzocht door dr. Deenstra en moet ook opgenomen worden, maar ze zijn nog allebei thuis.
Gelukkig is Heleen wel van haar angina af.

Op Woensdagmiddag zijn mam en ik schoenen gaan kopen. Ik heb een leuk paar gekregen, helemaal van lichtgeel rubber. Ze kosten f 5,50, nogal goedkoop, vergeleken bij andere prijzen. Daarna zijn mam en ik nog even gaan “winkelen”, d.w.z. even gaan kijken bij de stalletjes op het Oranjeplein. Haast alles, wat kleren betreft, kun je er krijgen, ook wel boeken en speelgoed, maar duur!
Die dag hebben we ook eindelijk weer eens djagoengmeel van de gaarkeuken gekregen, 120 gram per persoon. We kunnen er ongeveer drie keer van ontbijten.

Donderdag hadden we weer toko en kregen: jam, goela-batoe (1), een half ons dengdeng (per persoon), koffie en een viscroquetje, waar geen vis in zat. Vooral met de dengdeng zijn we blij.

's Middags kregen we van het straathoofd de briefkaarten, die we mochten schrijven aan familie of kennissen. Per gezin één briefkaart. Maar omdat ik vorig jaar December al 17 jaar was, mocht ik er ook één schrijven. We hebben er toen één aan pappie en één aan opa en oma Schrieke in Holland geschreven. Uit een rijtje standaardzinnen mocht je er drie uitkiezen en verder nog er 20 eigen woorden aan toevoegen.
In de standaardzinnen schreven we aan pappie in het maleis: “Onze gezondheid is uitstekend. We denken voortdurend aan u. Het zal wonderlijk zijn, als we elkaar weer ontmoeten. Wilt u de groeten doen aan Boudewijn, Chris, Ot, Piet, Rhijn en Ad Vink (de man van mevrouw Vink).” En de 20 woorden waren: “Wouter 15 boelan, djalan, 9 Kilo. Manis. Anak2 sakola. Saja koewat. Friso 66 kg? Kita diberkati. Banjak tjinta, Landa, anak (2)”

Op de kaart naar Holland stond in het Engels: “We zijn nu in een Japans interneringskamp op Java. Onze gezondheid is uitstekend. De Japanners behandelen ons goed. Maak je dus niet bezorgd over ons en wees nooit ongerust.” De 20 woorden:
“Wouter prosperously born on 14-5-1943. Friso, Boudewijn allright, Japina no news, children studying, clever housekeeping. God bless you all. Landa, Emy.” Als afzender

-----------------------------------------------------------------------------------

suikerklontjes.
Wouter, 15 maanden en loopt al. Hij weegt 9 kilo en is lief. Twee kinderen gaan naar school. Ik ben sterk. Friso is 66 kilo? Heel veel zoenen. Landa en kinderen.

-----------------------------------------------------------------------------------

pag-89-1

moest mijn naam er op en ook mijn nummer. Wat zou het leuk zijn als ze werkelijk aan zouden komen! Wat zouden ze opkijken!

21-8-1944.

Brr! Wat een dag! Vanochtend vroeg hoorden we, dat een Japanner een inval had gedaan bij een paar huizen op het Houtmanplein. Hij had toen gezien, dat ze gas gebruikten en had al die vrouwen aan de kant van de weg gezet. Na het eten kwam Rob opeens en vertelde, dat het niet op het Houtmanplein gebeurde, maar op de Houtmanstraat, juist waar zij woonden. Dus tante Emy was er ook bij. Wat schrokken we! Mam en Heleen gingen meteen naar hen toe, want er werd ook verteld, dat ze naar een ander kamp moesten verhuizen. Mam zag een Jap komen, die beval, dat alle betrapte vrouwen voor het huis moesten gaan staan. Ze werden als wilde beesten met touwen aan elkaar vastgebonden en geslagen met een stuk bamboe op hun kuiten en op hun wang. Ik ben blij, dat ik dat niet gezien heb. Daarna zijn ze buiten de poort gebracht en met z’n allen in één klein kamertje gepropt. We zijn Wieneke wat gaan helpen met inpakken, voor het geval ze er uit moesten. De hele verdere dag hebben we nog in spanning gezeten of ze terug zouden komen. Gelukkig werden ze eindelijk om 8 uur los-gelaten. De hele dag hadden ze niets te eten of te drinken gehad, wel een reuze speech.

Tante Emy kwam eerst even naar ons huis, maar mam was net weer weg naar Wieneke. Ik heb haar gauw twee boterhammen met jam in de hand gestopt. Samen met Roelie brachten we haar naar huis. Wat waren we allemaal blij met deze afloop.

22-8-1944.

Door die gebeurtenis van gisteren was de was niet half afgekomen en moest ik er vandaag dubbel hard aan werken.

Vanochtend kreeg Heleen haar oproep voor het ziekenhuis. Jammer genoeg niet tegelijk met die voor Paul. Morgenochtend komt een velocar haar halen.

Bij het appèl hoorden we een gerucht: “Frankrijk is vrij en De Gaulle is met gejuich in Parijs ontvangen”. Zou het waar zijn? Het tweede gerucht ging over: “Een nieuwe Prins, Willem Frederik”. Maar dat geloof ik nog niet, al zou het leuk zijn.

23-8-1944.

Heleen is vanochtend opgehaald. Mam ging mee en ook......Wouter! Hij mocht achter op de velocar mee en hij genoot. Roelie en ik zijn toen gauw door de brandgang gegaan en hebben hem bij het ziekenhuis weer opgepikt. Hij vond het toch zo prachtig. Heleen is op een kamer gekomen bij een paar aardige meisjes van haar leeftijd.
Ze ziet gelukkig niet zo erg tegen de operatie op.

Vanmorgen kwam Els Kleist met de bestelde medicijnen naar de apotheek terug en ze had bij zich.......zes kleine marmotjes. Ze waren voor dr. Ouwerkerk, waarschijnlijk voor proeven. Ze hadden zo’n honger. Toen ik ze wat gras gaf, begonnen ze er hevig aan te knabbelen. Een lief gezicht.

Creatie datum: 16/02/2017 11:56
Categorie: - Bosman, Anneke
Pagina gelezen 6294 keren

Reacties op dit artikel

Er heeft nog niemand gereageerd.

Nieuws van den dag uit het voormalig Nederlandsch-Indië

Voor meer informatie over nieuws uit de kranten van Nederlands-Indië

La vie est un pélerinage