|
INDOPEDIA
|
|
De Indische Encyclopedie
|
20060248 Bezoekers
52 Bezoekers online
Deze artikelen zijn ook met een RSS reader te lezen. : https://indopedia.nl/data/nl-articles.xml
Kamp Solo - 3
1945
1-1-1945.
Woutertje ziek. Gelukkig konden we wat rijstepap voor hem krijgen. In de loods is het erg warm en daarom dragen we hem om de beurt buiten in de schaduw van de bomen.
3-1-1945.
Heleen heeft waterpokken en Paul heeft weer last van zijn buik.
6-1-1945.
Om 12 uur moesten de mannen en de jongens vertrekken. Niemand weet waarheen.
7-1-1945.
Voor het eerst had ik dienst als fushinban (nachtwacht), samen met mevrouw Groenewegen. Bij de Japanse contrôle moest ik zeggen:
“Dai dju kju kumi no fushinban fukumuchu ijo harimasen,” dat wil zeggen: “Ik ben de nachtwacht van blok 19 en meld, dat er niets bijzonders is.” Helaas werd ik erg beroerd, voelde me misselijk en had erg veel diarrhee. Om 1 uur werd ik naar het ziekenhuis gebracht.
's Middags om 3 uur kwamen er nieuwe mensen binnen uit Ambarawa, Soerabaja en Karèes, gelukkig weinig zieken. Heleen is nu ook flink ziek, maar Woutertje is gelukkig weer beter. We herdachten het 8jarig huwelijk van Juliana en Bernhard.
10-1-1945.
Vandaag voel ik me wat beter en mag puree hebben. Ben nog slap als een vaatdoek. Het is nu ook de verjaardag van Doortje Dohrendorf. Hoe zou ze het maken?
1-11-1945.
Vandaag weer bezoekdag, altijd leuk. Sliep vanmorgen nog een hele poos, dus het bezoekuur kwam gauw dichterbij. Ik dacht even, dat mam het vergeten was, maar gelukkig kwam ze toch. Ze vertelde, dat het met de ziekjes goed ging en dat Woutertje weer prachtige hoopjes had. Ze zal het wel erg druk hebben, denk ik.
Na afloop van het bezoek heb ik een poos liggen huilen. Ik voelde me ook zo slap en vervelend. Niet, dat ik het hier niet goed heb. Ik lig hier best en krijg vrij goed te eten, zelfs dat hapje puree is iets bijzonders. Toen de dokter zag, dat ik gehuild had en vroeg waarom dat was, zei ze meteen, dat ik morgen weer gewoon rijst met sajoer mocht eten. Dat zou me wat opknappen en aansterken. Ik hoop het maar.
14-1-1945.
Zondag. Ik lig nu in het rusthuis, vlak naast het plekje waar ik de vorige keer lag. Ik voel me al een stuk beter, maar nog erg slap. Toch gaat het de goede kant op.
Gistermiddag was het hier niet erg rustig, want een stel Jappen en Kleponners waren in een boom achter het rusthuis een uitkijkpost aan het bouwen. Waarvoor weten we niet. Een paar meisjes moesten de bamboes ervoor splijten. Dat waren toch zulke rare wichten. Ze flirtten met de Jappen en kregen dan wat sigaretten. Bah!
21-1-1945.
Gelukkig weer thuis! Gistermorgen zijn mam, Roelie en ik naar de kerk geweest.
Tante Chris had een prachtige tekst: “Laat de kinderen Israels voorttrekken op de weg, die Ik hen wijzen zal!” Het was zo goed te begrijpen. Daarna hebben we nog een poosje met Woutertje op het Tjemaraveld gezeten. Voor hem is het daar een fijne speelplek zonder modder en zonder vuilnisbakken.
Van de Ambarawa mensen hebben we een goede manier geleerd om roerkoffie te maken. Eerst moet je het koffieextract schuimig kloppen en er dan telkens een lepeltje suiker aan toe voegen. Het wordt dan net koffieroom en het lijkt veel meer.
Een hele tijd hebben we geen suiker en geen pap gehad, gisteren voor het eerst weer wat. Toen was er trouwens nog een heerlijke verrassing van de gaarkeuken: echte ha ché met stukjes vlees en aardappel. Wat hebben we gesmuld. Met ons tokogeld zijn we deze maand niet toegekomen, want we zijn in het begin te royaal geweest.
Tot Februari mag ik de was nog niet doen van mam, want ze is bang, dat ik dan weer gauw ziek wordt. Ben ik dan echt zo’n echt slap poppetje geworden? Maar ik help haar toch met ophangen en uitspoelen, want ze voelt zich ook vaak heel erg moe.
Het is nu wonderlijk met ons gesteld, want .......we zijn allemaal beter! Heerlijk.
Alleen Roelie heeft nog spruwdieet voor haar buik. Dat is heel lekker: vier of vijf verschillende groenten en een kopje bouillon met een stuk vlees erin. Woutertje krijgt ook wat van de bouillon. Dan trekt hij toch zo’n leuk verheerlijkt gezicht!
Gisteren zei Roelie: “Woutertje, zeg eens: Goeiemorgen, mammie!”. Toen zei hij: “morge mammie, morge mammie!” Heel grappig. Het is zo’n schattig kereltje!
Nog een triest bericht: vanmiddag stierf dr. Engels. De laatste tijd zijn er veel sterfgevallen. Ik denk, dat ik waterpokken ga krijgen, want er zit al één dikke op mijn buik en één op mijn arm.
1-2-1945.
Ik ben nu gelukkig weer beter. De vorige week was ik het ergst ziek, want ik zat vol waterpokken en die jeukten toch zo! Ik voelde me ook heel naar, maar nu is het leed geleden. Ik ben zelfs gisteren al met de babatploeg naar buiten geweest. We moesten het gras langs een sloot weghalen en een heg tot onder aan toe afkappen. Het was allemaal zwaar werk en we hadden het stikwarm, maar de Jap vond, dat we het niet goed genoeg deden en liet ons nog wat nablijven. Eindelijk mochten we om 2 uur na een lange preek naar huis. We waren allemaal erg verbrand.
We hebben lang zonder suiker gezeten, maar vandaag deelde de keuken 1 ons per persoon uit en morgen krijgen we misschien wat van de toko. Deze maand zullen we heel wat zuiniger bestellen, anders komen we weer niet uit.
Woutertje is weer erg ziek geweest. Ongeveer een week geleden kreeg hij hoge koorts en die bleef maar aanhouden. Op de vijfde dag besloot mam hem toch maar in het ziekenhuis te laten opnemen, wat we allemaal verschrikkelijk vonden. Maar gelukkig, de koorts daalde de volgende dag wat. Er kwamen rode vlekjes op zijn buik.
Men zei, dat het de vijfdaagse ziekte was geweest (wat dat dan ook zijn mag). Hij was nu heel wat opgewekter, maar nog o zo slap. Tegen alles zegt hij: “Nee”. Maar we zijn zo blij, dat het niet iets ernstigers was.
19-2-1945.
Ik ben nu bij de patjolploeg1 ingedeeld, die uit 100 vrouwen en meisjes bestaat. Elke morgen hebben we van 9 – 12 uur dienst. Roelie zit bij de wiedploeg en heeft
's middags dienst van 2 – 5 uur. Vermoeiend, maar gezond werk in de buitenlucht.
------------------------------------------------------------------------------------
- hakschop; een schop, waarmee men ook kan hakken
------------------------------------------------------------------------------------
We voelen ons de laatste tijd allemaal erg slap en sloom, wat natuurlijk komt door het weinige eten. We hebben al een poosje geen brood meer gehad, alleen maar pap.
Er zijn nu twee nieuwe doktoren gekomen: Dr. van de Broek en Dr. de Haas, de broer van Dr. Hennequin, erg leuk voor haar. Een hele tijd geleden is hij ook in Tjimahi geweest en heeft pappie daar gesproken, maar hij wist zich er maar weinig van te herinneren. Daarna kwam hij in een vrouwenkamp in Semarang. Hij vertelde, dat ze daar beter behuisd waren, maar het eten was er veel slechter. Onze loods vond hij heel beroerd om in te wonen. De laatste tijd hebben we veel last van rajaps1. Elke nacht moeten we voelen aan de palen van onze britsen, of ze al dan niet naar boven geklommen zijn en in de matrassen zitten. Laatst vonden we een heel muizennest in onze rugzak met vijf piepkleine muisjes erin. Ze hadden een heerlijk zacht nestje gemaakt van de buitenkant van mam’s mooie boodschaptas. Ook aan andere dingen was geknaagd. Erg jammer! Op een nacht hebben ze ook de helft van onze lomboks weggesleept en die op de plank van mevrouw van Nie opgepeuzeld. Alleen de pitjes waren nog over.
28-2-1945.
Ik patjol nu 's middags, want dat komt mam beter uit. Vandaag hadden we vrij, want om 11 uur ging de sirene en moesten we allen de loodsen binnen. Maar gelukkig duurde het alarm niet lang en mochten we weer naar buiten.
Vandaag geen sambal, want er waren geen lomboks2 binnen gekomen. Maar de soep was bijzonder lekker met stukjes vlees en aardappelen erin. Brood krijgen we nog steeds niet, alleen maar pap, pap, pap.
Een poos geleden heb ik een mooi plannetje bedacht: om voor mam’s verjaardag Woutertje uit te tekenen. Roelie houdt hem dan voor me vast. Het is heel moeilijk, maar het lukt wel. Tante Chris heeft in onze loods een Zondagschooltje opgericht, waarvan Roelie, Heleen, Henny Giese Koch, Corry Lieneman en ik de juffrouwen zijn. De vorige Zondag had Heleen influenza en Paula heeft toen voor haar klasje gezorgd. Gelukkig is ze nu weer beter, maar ze ziet er nog zo bleek uit, vergeleken bij onze bruinverbrande velletjes. Woutertje is nu weer zo gezond als een visje en mam voelt zich ook wel goed, maar is vaak gauw moe en slap. Daar hebben we allemaal trouwens last van.
12-3-1945.
Wat vliegt de tijd om! Over 3 weken is het alweer Pasen. Gisteren was het Zondag, samen zijn we naar de kerkdienst op het Tjemaraveld geweest. Bij die diensten is er altijd een Jap en een tolk aanwezig. Tante Chris hield de preek en daarbij las ze een mooi stuk voor over de lijdenstijd van Jezus. 's Middags hadden we ons Zondagschooltje. Omdat het pijpestelen regende zijn we met de kinderen op de gang van zaal B gaan zitten. We hebben over het laatste avondmaal verteld. Mijn kinderen begrepen het wel, maar Heleen vond het wat moeilijk voor haar kleintjes.
Meestal hebben we dat uurtje in de morgen, maar nu moesten alle tuinwerksters aantreden. De dienstregeling is weer veranderd. Eerst moesten we elke dag 3 uur werken 's ochtends of 's middags. Nu is het: om de dag 2½ uur 's ochtends en 's middags. Roelie is bij de mensen, die vandaag gewerkt hebben en ik ga morgen weer.We krijgen allemaal de Zondag, de Woensdagmiddag en de Zaterdagmiddag vrij en dat is fijn. Het patjollen valt me wel mee. In het begin kreeg ik blaren aan mijn handen, maar er zijn nu eeltplekken gekomen. Toen ik laatst na het werk mijn patjol stond af te wassen bij de put in het Boemikamp, hoorde ik een ontzettend gekraak.
------------------------------------------------------------------------------------
- witte mier, termiet
- spaanse peper, waarvan sambal wordt gemaakt.
------------------------------------------------------------------------------------
Categorie: - Bosman, Anneke
Pagina gelezen 6077 keren
Er heeft nog niemand gereageerd.
Voor meer informatie over nieuws uit de kranten van Nederlands-Indië
La vie est un pélerinage
© 2004-2017
